En ineens was hij daar zaterdag weer: Herman Finkers. Op TV. Finkers is een held. Een beetje Twentenaar met enig respect voor zijn regionale culturele achtergrond kan in ieder geval één Finkers-citaat opdreunen. Je weet wel, over Almelo en dat stoplicht. De Almeloër maakte in de jaren tachtig en negentig (van de vorige eeuw) furore als cabaretier met gortdroge humor. Zijn shows hadden geen boodschap of moraal, het ging om de grappen, in de vorm van woordspelingen, kromme redeneringen en bijdehante visuele trucs. Zijn stijl werd in een ckv-boekje "nieuwe lulligheid" genoemd. Niet de meest vleiende naam, want zoals Herman zelf zegt: "ik ben er mij eentje."
Maar in het begin van het afgelopen decennium (de jaren nul, het klinkt nog steeds wat onwennig) werd bekend dat er bij Finkers leukemie geconstateerd was. Toen was hij al even gestopt met het optreden. Hij speelde daarna in Van Jonge Leu en Oale Grond, een dialectsoap op TV Oost die vooral de moeite waard was omdat Finkers er in mee speelde. Maar in 2007 kwam hij weer terug met een show, Na de pauze. Die kaarten gingen hárd, en vooral in de Twentse theaters was er geen stoel meer te krijgen. Maar een vriend dook eens op het internet, en kwam op de proppen met een kaarten in Den Bosch. Maar jonge fans die nog geboren moesten worden toen Finkers voor het eerst op tv was, moeten zo'n kans grijpen.
Thuis werd de nukkige videorecorder aangeslingerd als er een show van Finkers werd uitgezonden. In de brugklas trof ik meer Finkers-fanaten, en in de keet werd Finkers citeren een sport en een vriend kocht de dvd-box. Dus we wisten niet hoe snel we die trein in moesten komen. We zagen Finkers, live! Het ging soms over leukemie, en dat was ongemakkelijk. Maar hij maakte het goed, al die diepgang, met enkele fraaie grappen die alleen uit zijn hoofd kunnen kruipen. Na afloop togen we snelwandelend door de stad om de laatste trein terug te halen. In de trein was het stil, de boel moest nog inwerken.
Zaterdag kwam vanaf de tv echter alles weer binnen. Carnaval in Finkers zijn nieuwe gehucht, schaatsen kijken met zijn vrouw, een feestje bij een homostel in Amsterdam ("Vaklui!"). Het was nog steeds serieuzer dan Finkers ooit was geweest, maar het was hem, onmiskenbaar. Thuis ging de recorder weer aan (inmiddels een harde schijf, maar nog immer met nukken). En in het café werd hij weer geciteerd: "Knap eigenlijk hè, dat ze vroeger wereldkampioen werden op houten schaatsen."
"...Hoe harder ze beweert:
'Heb me lief, heb lief
van eind mei tot eind mei'
En dat mooi karwei
bedacht de lieve heer voor mij"
PS. let op het begin: "nog 'n moal?" - "Sure, why not"
En ook Daniel Lohues is er, zie je hem? Nog zo'n held. 29 april ga ik 'm zien.
De show Na de pauze is volgens mij ook te zien op YouTube, en op dvd te bestellen. Hier het stukje over carnaval, en dat over zijn vrouw:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten