Ik kan er kort en lang over praten. Maar laat ik het kort houden. Want mijn beleving van de Wedstrijd van het Jaar, was ook kort. De afgelopen week las ik het voetbalnieuws op internet, praatte ik over voetbal met vrienden en familie en keek ik uiteindelijk naar de wedstrijd van Twente in het café. Eigenlijk was het, wat mijn Twente-beleving aangaat, een week als alle andere. Bijna dan. Het was allemaal ietsjes intenser. En dan waren er nog die cafébaas en een handvol andere Ajaxfans die de wedstrijd met ons gewone Twentesupporters bekeken en naderhand met een grijns op het gezicht rondliepen die er niet af te slaan was geweest, hadden we dat willen proberen. Ik ging naar huis, om met mijn vader nog wat na te treuren. En om te eten, want het leven ging gewoon door.
Een paar uur na de wedstrijd heerst er een losbandige sfeer in de kroeg, beginnend met een onverklaarbaar applaus als ik binnenkom. De FC Twente-shirtjes voeren nog immer de boventoon, maar niets verraadt dat er eerder op de dag een voetbaltragedie had plaatsgevonden. Of het moet zijn dat er niet of nauwelijks over de wedstrijd gesproken wordt. Niemand kijkt naar de tv in de hoek, waar de nasleep van de wedstrijd in beeld wordt gebracht. De muziek staat hard, en er wordt soms zelfs meegezongen en gedanst, wat op zichzelf een zeldzaamheid is hier. Op de oude trompet die vooral dienst doet als decoratie, worden sputterend enkele onvaste tonen gespeeld. Als men in rouw is om het verlies van de landstitel, dan is dit de ontkenningsfase.
Dan verandert de avond in een surrealistische droom, waarin de barkruk een centrale rol speelt. Een tweetal jongemannen ontdekt dat het eigenlijk zonde is om er alleen maar op te zitten. Al snel blijkt het meubelstuk uitstekend dienst te doen als luchtgitaar. Als snel wordt het duo vergezeld door meer mensen, allemaal voorzien van minstens een barkruk. Wat ontstaat is een bizarre parodie op programma's als Top of the Pops en Toppop. De barkruk als gitaar, de barkruk als basgitaar, de barkruk als drumstel, de barkruk als danspartner, de barkruk als minnaar, de barkruk als doedelzak. Even lijkt het allemaal volstrekt logisch.
Het grote eerbetoon aan de barkruk bereikt z'n climax als "I Want to Break Free" van Queen uit de boxen schalt. Ineens staan een stuk of vijf volwassen mannen het café te stofzuigen met ondersteboven gekeerde barkrukken. Met elegante zwieren en vol overgave worden de krukken over de plankenvloer geschoven. Freddie Mercury met snor in vrouwenkleding lijkt ineens helemaal niet meer zo buitengewoon. De barkrukband doet nog een paar nummers, en dan gebruikt iedereen ineens het meubelstuk weer waarvoor het oorspronkelijk voor bedoeld is. Ze gaan erop zitten. Ik wacht nog even op een toegift, maar als die uitblijft, besluit ik te vertrekken. Ik fiets naar huis met een beeld in m'n hoofd dat er voorlopig niet uit zal gaan.
"Bother me tomorrow, today, I'll buy no sorrows
Doo, doo, doo, Looking out my back door"
PS. Ja, het zou logischer zijn om het nummer van Queen hiervoor te gebruiken, maar die clip zet ik hieronder. De barkrukband speelde gisteren ook een aantal nummers va CCR (zoals Creedence Clearwater Revival wordt afgekort). John Fogerty beschrijft in dit nummer taferelen die hij voor zich ziet als hij thuis op de veranda zit: een reus die radslagen doet, een beeld met hoge hakken, een vliegende lepel en tamboerijnen en olifanten die samen in een band spelen. Het zijn geen barkrukken, maar toch een vreemde boel. Hieronder de wereldberoemde clip van Queen:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten