's Morgens, of nee, de volgende dag. Je hebt een groot deel van de dag al aan diggelen geslapen en op z'n elfendertigst ga je douchen en dan op zoek naar 'ontbijt'. Dit zijn de dagen voor vettigheid en cholestorol. En vocht, heel veel vocht. Je kijkt in je zakken en in je telefoon op zoek naar restanten en bewijsmateriaal van de vorige avond. Aan hen die er niet bij waren vertel je dat het mooi was en misschien dat je 'die en die' nog gezien hebt en soms heb je nog een verder nietszeggende anekdote van de afgelopen nacht (Dinges... je weet wel... en toen... wij lachen, natuurlijk. Van dat werk). zij die er wel bij waren kijken je samenzweerderig aan.
De brakheid op na een goede, mooie, spectaculaire, fantastische avond uit is als spierpijn die je doet herinneren aan een zwaarbevochten overwinning. Op zichzelf misschien geen fraai gevoel, maar door de gedachten die het oproept draag je je wonden met trots. Met een lach op je gezicht loop je jezelf in de weg. Soms kun je niet eens meer precies aanmerken wat er zo geweldig was en waarom, maar dat mag. Meer dan de som der delen, zoals ze dat wel zo mooi kunnen zeggen.
Maar vaak is er niet de ruimte om een hele dag enkel en alleen na te genieten en te herstellen. Het leven is een strijd en je moet dóór! Dus pak je na een paar uurtjes slaap je voetbaltas in, of brandt je je tong aan de koffie die hard nodig is om een beetje scherp te kunnen zijn als je dat papier- of studiewerk dat toch echt moet gebeuren, je oefent je uitgeslapen blik in de spiegel omdat er zo meteen visite voor de deur staat. Soms moet je het plaats delict zelf opruimen. Maar dan nog. Weten dat het mooi was, dat is fijne kennis. Ik wens iedereen deze dagen een fijne, roezige brakheid toe.
"I thought a thousand million things that I could never think this morning
Got too deep, but how deep is too deep?
Last night what we talked about
It made so much sense
But now the haze has ascended
It dun't make no sense anymore"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten