Het is een cliché dat vaders en zoons elkaars favoriete muziek niet aan kunnen horen. In onze familie is dat slechts deels waar. Zeker: mijn vaders oren gaan (figuurlijk) bloeden van Rammstein, Metallica en Voicst. In de omgekeerde richting kunnen Corry Konings, Wolfgang Petry en TROS' muziekfeest op het plein mij slechts matig bekoren. Maar dan zijn er de overeenkomsten, die door een oneerlijke voorsprong van meer dan drie decennia vooralvan vader op zoon werden doorgegeven. Normaal, The Police, Boh Foi Toch en vele anderen, ik ontdekte ze doormidden van LP's, cassettebandjes en CD's die allemaal door mijn vader in huis waren gehaald. En er was een bandje met de muziek van Creedence Clearwater Revival.
Die begon met "Suzie Q" (Baby, I love you, Suzie Q). Dit nummer kon mijn ongetrainde oren de allereerste keer nog niet bekoren. Verder op het bandje, daar werd het spannender, want daar stond "Fortunate Son". Het nummer was snel, simpel en kwaad. Heerlijk. In de platenkist die ik van mijn buurvrouw mocht lenen zaten nog een paar LP's van Creedence Clearwater Revival. Creedence Clearwater Revival, de onbegrijpelijkheid van de naam was al mooi. Daarna kwam er een CD verzamelbox. En toen ook ons huis werd aangesloten op internet dat niet per minuut betaald diende te worden, stroomde de rest van het repertoire van de band mijn kamer binnen.
Inmiddels vind ik "Suzie Q" ook mooi. Het is een cover overigens, van een zanger met de naam Dale Hawkins. Maar dat boeit niet. Het nummer heeft een heerlijke loomheid over zich, met dat gitaarriedeltje en de boterverliefde tekst, totdat er weer een gitaarsolo doorheen wordt geknald. Het liedje was cool genoeg om veel veel later nog op te duiken in een Grolsch-reclame. Maar er is meer. "I Put a Spell on You", onheilspellend met de raspende, ruwe, harde stem van John Fogerty, en meer van dat machtige gitaarwerk. Er is het prachtige "Have You Ever Seen the Rain?" (er is een tijd geweest dat ik het nummer over en over draaide om dat orgeltje erbij te horen komen in het tweede couplet). Ik denk eigenlijk dat deze blog te lang wordt als ik over ieder nummer ga vertellen wat ik er zo mooi aan vind. Nog eentje om het af te maken: "It Came out of the Sky", waar de tekst (over de ophef die ontstaat over een meteoriet die inslaat naast de trekker van een jongen genaamd Jody) wordt afgewisseld met korte pittige gitaaruitbarstingen.
CCR, zoals de bandnaam wordt afgekort, bestond maar een paar jaar, en scoorde veel hits een korte tijd rondom 1970. De band stortte in elkaar zoals dat met veel grote bands gebeurd. John Fogerty, de man met de gitaar en de stem en de ideeën en teksten, ging solo verder. Hij maakt sindsdien een paar zeer fraaie platen, absoluut het luisteren waard ("Almost Saturday Night", "Rock 'n Roll Girls", "Rockin' All Over the World", "Hot Rod Heart"). Maar iemand die hem tegenwoordig live gaat zien, zal vooral uitkijken naar de CCR-platen die hij speelt. En ik ben zo iemand. Morgenavond gaan we hem zien in Amsterdam. We gaan met onze groep de gemiddelde leeftijd in die nieuwe concerthal wel een eind naar beneden halen, denk ik. "And I like it, I like it, I like it, I like it, I lalala like, here we go, ho, rocking all over the world".
"Let me remember things I love"
PS. Niks geen PS. Geniet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten