Muziek: Jovink - Bandjes motten rocken, centjes motten rollen

Ik dacht dat ik niet zou gaan. Het overgrote deel van het uitgaanspubliek van ons dorp was op zaterdag al richting Lichtenvoorde getrokken, toen ik in Hengelo de vijfentwintigste verjaardag van een vriend vierde. Maar ik vond nog een enkeling die wel op zondag naar de Zwarte Cross wilde, dus gaan kon ik. De taxibus deed na ons dorp nog twee dorpen meer aan.
Daarna begon een lange tocht door allerlei uithoeken van de Achterhoek. "TomTom kapot", "toeristische route", werd er gemopperd. Maar toen we eenmaal uitstapten verklaarde de chauffeur zijn miraculeuze route: op de meest voor de hand liggende route stond een file vanjewelste. Hij had ons een uur extra Zwarte Cross bezorgt.

Aangekomen heeft het allemaal weg van een grote kermis. Je stapt de taxi uit, je bemachtigt een entreebewijs en een berg munten en je bent er klaar voor (de munten zijn duur, maar gaan betekend dat je akkoord gaat met deze prijzen, klagers maken hun eigen dag kapot. Of je moet er van klagen houden). De Zwarte Cross moet het hebben v ande subtiele lompheid. Afvalbakken met een groot bord "Kroam" erboven. Alternatief betitelde podiums (kinderterrein heet het Blagenparadijs), vreemde straatartiesten die het terrein rondtrekken, een zwaarlijvige, oudere boerenhuisvrouw als boegbeeld.  Ik leverde een linkerlens af bij mijn kamperende zusje, die er een verloren had. Ter plekke werd de lens aangebracht, en wij konden verder. Haar stem klonk naar drie dagen feest.

Eerst zagen we in een tent omringt door een muur van pallets een stel Mannen met Snorren jaren tachtig platen omvormen tot dansplaten (ABBA, Chris Iscaac, Michael Jackson, allemaal stampende beats en aparte riedeltjes erbij, mooie vrouwen met grote zonnebrillen dansten er leuk op. Wij keken toe). We vertrokken naar de Beugelbar om aan te haken bij een stel vrienden die op de camping verbleven. De beugelbar is een vreemd verschijnsel op een festival: er is geen muziek, het is druk, het uitzicht is beperkt, je kunt er niet eten. Maar je kunt er bier drinken uit glazen halve literflessen, en dat is genoeg voor een volle bak.

Na twee beugels had ik wel bedacht dat ik thuis ook wel fijne koude flessen bier had. We gingen door. We aten oosterse kippenvleugels en fruitige bekers ijs. We zagen een Duitse band Ierse folkrock spelen. Ik at pannenkoeken met spek met een zusje met twee lenzen. We hoorden een Nederlandse band enkel (maar ook heel goed) Pearl Jam-nummers spelen. We keken toe hoe een van de jongens zich vrijwillig een meter of tien naar beneden liet vallen (in een vangnet, dat wel). En toen, en toen...

Toen moest ik alweer naar huis. Ik vond een taxibus met een chauffeur die ook mijn dorp wel wilde aandoen. In de bus lagen wat mensen te slapen, terwijl achterin er wat mensen probeerden om met een toeter een dansplaat na te spelen. "Because we are your friends! You'll never be alone again! Well, Come On!" Het is een mooie tekst, met getoeterd blijft er weinig van over. Ik stapte als laatste uit. Ik wilde naar mijn fiets lopen, maar die stond geparkeerd naast een vol terras. Daarom heb ik daar nog een nabeschouwing van mijn dag gedaan. Maar ik merkte het: de dorst is voorbij, de batterij is leeg. Een kwartier na de laatste slok sliep ik als een roos.

"Jullie werken hard, wi-j speult in een band
Jullie hebt knaken, wi-j hebben talent
Alles wat mooi is kost now eenmoal geld
En wi-j zoept niet meer dan wi-j op kunt met geweld
Al wa-j uutgegeven hebt, pakt niemand ow nog af"

PS. Justine is een Frans dj-duo. Simian was een Engelse band wiens nummer "Never be Alone" werd gebruikt voor het nummer dat de jongens achterin de bus zo enthousiast en dronken probeerden na te toeteren. Justice werd vooral bekend door het nummer "D.A.N.C.E.", dat wel een vindingrijke clip had, iets met T-shirts. Hoewel die (korte) tekst kaal bekeken een manifestatie van trouwe vriendschap zou kunnen zijn, vind ik het altijd klinken als een soort dreigement: "wij zijn je vrienden, je zult nooit meer alleen zijn". Het zou zomaar een citaat kunnen zijn uit The Godfather.

Jovink (& the Voederbietels), de organisatoren van de Zwarte Cross, hebben ook een nummer gemaakt dat getiteld is "De Zwarte Cross". Maar het is lang niet hun sterkste nummer, en bovendien ontbreekt hier enige zelfspot, waardoor het een promotienummer wordt zoals die dikke kale kerel van de AH ze zingt op televisie. Dan brengen ze in "Bandjes motten rocken..." toch meer wijsheid, die van toepassing is op hun festival: "alles wat je uitgegeven hebt, pakt niemand je nog af". En zo is dat.