Mijn eerste maanden op kamers waren niet gaaf. Ik had gekozen voor een kamer in Leutingewolde, een gehucht net buiten Roden. Een gigantische miskleun. Het fietsen naar Groningen was verder dan gedacht, bovendien had de wind daar een vrijer spel dan in boomrijk Twente. Verder bleken mijn huisgenoten geen studenten, maar werklozen, mannen die in scheiding lagen, vrachtwagenchauffeurs en jongeren die er geplaatst waren voor jeugdzorg. Na 7 maand was ik er weg, en waren enkele huisgenoten voor meerdere jaren in het gevang gezet.
In die tijd bestond een week uit vijf dagen studeren en wachten op het weekend. Vrijdagavond squashen en een biertje bij het café. Zaterdag leider zijn van onze jongste generatie voetballers, 's middags zelf voetballen. 's Avonds nog uit, 's zondags werken, thuis eten en dan weer naar de trein. Mijn mp3-speler stond vol met ik-wil-naar-huismuziek: Normaal ("'t is kloten hier", "Hummelo"), Golden Earring ("Back Home"), Blink-182 ("Going Away to College"), en vele anderen, ik denk dat je het idee nu wel hebt.
Vanavond heb ik voorlopig voor het laatst het traject Groningen-Hoeve afgelegd. Ik heb vakantie, eindelijk. Tien minuten lopen naar het station, daar op de trein via Haren, Assen, Beilen, Hoogeveen, Meppel naar Zwolle, van daar via Wijhe en Olst naar Deventer, van daar naar Holten, van Holten met het busje via Markelo naar Goor, van Goor met een ander busje via Hengevelde naar de Hoeve. Bij Het Café Tegenover de Kerk staat mijn fiets nog waar ik hem vorige week heb neer gezet. Nog twee kilometer fietsen naar huis. Van de fietsenschuur naar de achterdeur word ik begeleid door het oude trouwe hondje. Ze loopt steeds iets voor me uit, draait zich dan om, ruikt aan m'n tas, en spring speels opzij als ik buk om te aaien. Onderweg luister ik geen homesick-blues meer. Maar ik ben blij om thuis te zijn. Want dat is het hier. Dat blijft het.
"Won't you help me get back home
People come and then they go"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten