Rond mijn achtste levensjaar had ik afgeleid raken tot een kunst verheven. Tijdens het dictee op school haalde ik steevast het einde van de zin niet. Rekenen kwam niet af. Leesboeken (van die kartonnen dingen uit de Bibliobus, met meer platen dan tekst, met een A en een kleurtje op de rug) werden na één bladzijde aan de kant gelegd. En als we een uur de tijd hadden gehad om een opstel te maken, was de kans groot dat aan het eind van dat uur mijn blaadje nagenoeg leeg was.
Dit alles was niet zonder gevolgen, hoewel ik dat zelf pas doorhad toen me in groep 4 werd uitgelegd dat ik na de kerst in groep 3 zou zitten. Niet meer bij m'n vaste kameraad. Eerst mocht ik nog aan het tafeltje zitten bij de 3 meisjes die een "leervoorsprong" hadden en extra opdrachten mochten doen. Later kwam ik gewoon bij de rest te zitten.
Groep 5 lag in de ijzeren greep van juf Milda, die haar leerlingen liefkozend "maatjes" noemde. Maar als ik weer met mijn gedachten naar de wolken ging, gooide ze een gummetje naar m'n hoofd, of liet op andere wijze blijken dat mijn taalopdracht mijn gedachten nodig had. Ik moest werken, en dat hielp. In groep 8 was ik, volgens de citotoets, "het slimste jongetje van de klas". Alhoewel er nog steeds iemand is die zegt dat ik bij hem heb afgekeken.
Laatst was op het nieuws dat de interesse voor basisscholen voor hoogbegaafde kinderen toeneemt. Dat wil zeggen, steeds meer ouders die denken dat hun kind hoogbegaafd is vinden dat op gewone scholen de "dommen" hun kind belemmeren. Straks krijg je op je achtste een cito-toets: mag je naar de slimme school of naar de domme school?
Ik had die toets waarschijnlijk maar half ingevuld. Geen slimme school voor mij. Maar daar hebben ze vast niet gehoord van een oldschool motivatiemethode: gummetjes.
"Makkik binnen makkik binnen om een lieke te beginnen
Over de dinges die kik mij ammaal herinner
Uit de goeien ouwen tijd
Van rekenen en vlijt
Een leven zonder zorgen ambitie of spijt"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten