Die wind blaast, herfstbladeren waaien maar wat mee. Het centrum van de stad wordt weer eens onder handen genomen, en de hekken, linten en container maken de straten al nauwer dan ze zijn. De chauffeur stuurt de bus tussen die fietsers door, die in praktijk het verkeer van Groningen beheersen. Een fiets, die heb ik niet. De afgelopen dagen heb ik lopend en bussend door de stad getrokken.
De bus is overvol. Eerst geeft de chauffeur nog aan dat mensen die willen instappen het bij een van de achterste deuren moet proberen. Maar wat later laat hij wachtende mensen gewoon staan. "SORRY, BUS IS VOL" staat er dan vaak voorop, maar dat kan ik niet zien. Ik sta naast de chauffeur, ik was één van de laatsten die nog gewoon voorin konden instappen. Ik ben bij de campus geweest voor een afspraak die korter duurde dan deze rit. Ik heb een boek bij me, maar lezen lijkt me nu geen optie.
Bij het station stapt iedereen uit, ik ook. Ik moet nog tien minuten naar huis lopen. 's Avonds loop ik nog één keer naar het station, neem nog één keer de bus en fiets even later met mijn nieuwe fiets naar huis.
"Don't it always seem to go
That you don't know what you got till it's gone"
PS. Dít is de originele versie van dit nummer. Counting Crows speelde het ook, en dat ligt waarschijnlijk wat beter in het gehoor. Maar het gaat om de gedachte achter dit nummer, en die gedachte is van Joni Mitchell afkomstig, en niet van die dreadlockman.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten