Plash! Op de plaats waar net nog zijn ergerniswekkende hoofd zat, zit nu een wond die nog het meest lijkt op een uitvergroting van een uitgeknepen puist. Bloed, stukjes vel en haar en iets wat hersenen moeten zijn geweest druipen langs de muren van de collegezaal naar beneden. De docent gaat door zijn verhaal, terwijl hij met een zakdoek de troep van zijn bril veegt. Het meisje dat naast de romp met puist zit kijkt geïrriteerd opzij. Haar aantekeningen zijn bevlekt. En hij stoorde al zo met zijn slappe gepraat.
"Wat is die gast irritant, man!" Deze opmerking, gemaakt achter mij, gaat over de jongeman, die blijkbaar zijn hoofd nog op zijn schouders draagt. De docent is nog steeds brillenpoetsend zijn verhaal aan het doen, en het meisje kijkt nog steeds geïrriteerd opzij. Er is niets veranderd, maar dit fraaie staaltje dagdromen heeft er voor gezorgd dat alles een beetje draaglijker wordt.
Er zijn cursussen waar mensen leren met lastige klanten en dergelijke om te gaan. Om rustig te blijven in deze situaties moeten ze beelden oproepen waarin de lastige klant in een vernederende situatie zit. Hij staat in z'n onderbroek, of zoiets. Ik zie liever voor me hoe een hoofd uit elkaar knalt, en de stem van de persoon in kwestie plaats maakt voor een licht pruttelend geluid uit de luchtpijp. Wie de film Kill Bill heeft gezien weet waar ik het over heb. Het mooiste aan deze dagdromen is dat niemand reageert, ze gaan door waar ze gebleven waren, schijnbaar onaangedaan door het afgrijselijke lot van het hoofd. Moet je proberen, als je tegen bloed kunt tenminste.
"Prrrrr!"
PS. Via NRC Rocks kwam ik op dit nummer uit. Prachtige mengelmoesje van alles en nog wat, uit Oostenrijk. Leuke clip ook, alleen versta ik maar twee Engelse zinnetjes. Maar volgens Eric Corton is het "prrrrr" uit de muziek een twitter-hype, of wat het ook wezen mag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten