Vroeger baden we voor het eten. "Onze vader, die in de hemel zijt..." Ik ken het nog uit het hoofd. Ik weet niet wanneer precies wanneer we ermee gestopt zijn, maar het is al een tijd. In de kerk kom ik ook steeds minder. Nu ga ik zelfs niet meer met kerst en Pasen. Alleen nog als er iemand dood is, dan ga ik, zonder tegenzin.
Ergens zittend, aan de zijkant, zonder boekje. Luisteren naar degene die voorgaat, beoordelend hoe goed het gebed, de preek of het verhaal is. Horen hoe de mensen in koor bidden. Onverstaanbaar voor wie niet meeleest, maar toch eensgezind, het geeft een gevoel van saamhorigheid. Horen hoe het koor zingt, de kerk heeft een betere akoestiek dan veel concertzalen. Kijken naar het plafond, want de kerk is een knap stuk bouwwerk. En tijdens de gebeden denken aan wat ik verkeerd heb gedaan, aan de mensen die er niet meer zijn en aan wat ik graag zou willen.
Bij de geloofsbelijdenis voel ik me haast schuldig. Ik wil geloven dat er iemand is die op me past, die me altijd helpt, die me verwelkomt na de dood en me een schouderklopje geeft als ik het goed heb gedaan, daar beneden. Het is een fijne gedachte. Helaas, ik geloof het niet, het klopt niet, het is niet zo. We moeten elkaar helpen, op elkaar passen, elkaar vertellen wanneer we het goed hebben gedaan. Het liefst al voor de dood.
"At every occasion I'll be ready for a funeral
At every occasion once more is called a funeral
Every occasion I'm ready for the funeral
At every occasion one brilliant day funeral"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten