Tijdens de zomerfeesten zijn er veel vrijwilligers aan het werk. Ik mag op de donderdagmiddag bier verkopen. Terwijl ik blad bier na blad bier uitgeef in ruil voor oranje muntjes, zie ik de terugkerende klanten langzaam dronken worden. Ik zie vrolijke, slaperige, praatgrage, luidruchtige, stille, overmoedige, wilde, handtastelijke en kwaaie dronkaards. Het zijn op die manier net de Smurfen, ieder heeft zijn eigen dronkenschap, een typetje waarin hij verandert.
In een boek van Thea Beckman ("De val van de Vredeborch") staat dat in de zeventiende eeuw families potentiële schoonzonen dronken voerden om te zien welke smurf er in hen verborgen zat. De alcohol neemt remmingen weg, met als gevolg dat eventuele verborgen gebreken, bij de juiste dosering, ook worden blootgelegd.
Een ervaren drinker uit het dorp omschreef het eens zo: "Dronken zijn is hartstikke mooi, totdat je het zelf in de gaten hebt." En de mensen die het zelf in de gaten hebben druipen dan ook af, al dan niet ondersteund door vrienden of familie, op zoek naar een fiets of taxi. Degenen die het niet door hebben, stuiven en waggelen nog door de tent. Tot dat ook zij zich laten afvoeren, al dan niet na enig aandringen. Een enkeling van deze laatste groep breekt op weg naar huis nog een fiets of verkeersbord af. Als de schoonfamilie het zag...
"Al langer dan een werkdag zit ik hier
overuren maakt het bier
en ik praat en ik praat en ik praat en ik praat
omdat het nergens nergens over gaat
O ik praat O ik praat
/.../
en ik kan nog niet naar huis
ik heb geen licht en m'n remmen zijn kapot
iemand schreeuwt iemand lacht
stemmen hard, stemmen zacht
Leve de nacht"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten