"MEXICOOO!" Kabbam, kabbam, kabbam! "Twee d'r af!" Ik hoor het niet zo vaak meer, het geluid van een spelletje Mexico dat met volle overtuiging wordt gespeeld. Het getik van biljartballen, met een eventuele klopje op tafel uit waardering voor een mooi punt, dat is het wel de laatste tijd.
In een dorp bestaande uit een rotonde, een kerk en een café zou je denken dat deze drie (of minstens één van deze) punten de spil van de lokale gemeenschap zouden zijn. En dat zijn of waren ze ook. Alles is uiteindelijk met die kerk begonnen, daar is letterlijk het hele dorp omheen gebouwd. Maar de religieuze toewijding van de dorpelingen uit zich niet meer in de kerkgang, zoveel is wel duidelijk. De rotonde is vrij jong (lang was er een kruising plus stoplicht, maar rotondes schoten in de jaren negentig als paddenstoelen uit de grond, dus ook ons dorp moest eraan geloven), en is als verzamelplaats niet erg geschikt. Natuurlijk is er nog de school voor kinderen en hun ouders, en het sportcomplex voor voetballers, volleyballers, judoka's, tennissers, ruiters en amazones en al hun supporters.
Blijft over het café, maar het is niet het druk-bezochte knooppunt van het sociale verkeer in het dorp dat je zou verwachten. Tenminste, nú is het dat niet, niet helemaal. Toen ik klein was, Disney-tekenfilm-kijkend klein, stelde ik me bij een café iets voor van het café van Belle en het Beest, met onstuimig veel bier, gebrul en gevecht. Nu zijn Disneyfilms geen realistisch referentiekader, maar mijn ouders hadden hun café-gaande leeftijd achter zich gelaten. Hoewel ik niet denk dat ze me aan de hand hadden meegenomen als ze waren gegaan. Tekenfilm kijkende kinderen horen te slapen wanneer je naar het café gaat, je hoort niet naar het café te gaan wanneer je kinderen tekenfilms kijken.
Maar toen ik eindelijk zelf café-ganger werd, na eerst een tijd gesleten te hebben in een handvol bierketen, was 'tok' (moet ik dat nog uitleggen? Tok = TegenOver de Kerk?) wel degelijk het bruisende middelpunt voor jongvolwassenen in ons dorp. Naast het feit dat het café het vertrekpunt van de taxibussen naar discotheken, zomerfeesten en uitgaansstraten in grotere oorden, maar er was genoeg te doen om er een avond te blijven hangen. Onder de bezielende leiding van een wat zonderlinge jonge barkeeper bleven we komen. Hij zorgde dat niemand zonder drinken zat, en dat we door dronken ("I-j hebt d'r spiekers in zitt'n"). Om de beurt werden er platen in de computer gezet. "Make Me Smile" van Steve Harley and Cockney Rebel, dat was een goeie.
En als praten en ouwehoeren en muziek luisteren begon te vervelen, waren er nog voldoende dingen te doen. Jawel, spelletjes! Zoals: het eerder genoemde Mexico, het legendarische en beruchte kurkenspel, eenendertigen, kastjestoten op het biljart, tien-over-rood, gewoon biljarten en later was er poker. Er werden dingen georganiseerd. Er waren darttoernooien toen Barney en Co Stompé nog bekende Nederlanders waren. Soms werd de draaitafel tevoorschijn getoverd, en waren enkele muziekfanaten zonder verdere aanleiding een avond DJ. Sommige jongens probeerden elkaar af te troeven in het gokken uit de automaten, waarbij ze met een kennersblik strategische analyses deden. Persoonlijk heb ik er nooit veel vertrouwen in gehad, dat ze in het Engels "one armed bandits' heetten, dat beloofde niet veel goeds, in mijn ogen. Maar sommigen waren overtuigt: "Nu heb ik 'm door, echt!"
Hoewel het omslagpunt moeilijk is aan te wijzen, werd het rustiger in het café. Er zijn factoren genoeg die een rol hebben kunnen spelen in de afname van het cafébezoek. Mensen werden ouder (ook in de zin van ouder, van een kind), bier werd duurder, de zonderlinge jonge barkeeper verdween, de computer met alle goede nummers ging kapot, het rookverbod kwam, de crisis kwam, nieuwe jonge klanten kwamen er niet. Maar waar het echt aan ligt? Misschien is het thuis zitten wel zo veel beter geworden, en maakt RTL echt zulke leuke programma's. Ik weet het niet.
Uiteindelijk is het gevolg dat ik nu kijk wie er dit keer is komen opdagen als ik het café binnenkom. Dat terwijl ik ook al eens rondgekeken wie er nog niet was. De vanzelfsprekendheid is eraf, denk ik, en dat merk ik ook aan mezelf. Ik blijf thuis langer voor de kachel zitten voordat ik de fiets uit de schuur haal. Maar als ik ga, en dat is nog vaak genoeg, dan kan ik toch slecht wegkomen, ook als het rustig is. Vooral zondagavond is het fijn. Was het eerder een avond waar het afscheid van het weekend moeilijk viel, tegenwoordig is het de fijnste avond om in het café te zijn. Er is iets om op terug te kijken, het weekend. Het voetbal, het uitgaan, met de grapjes, verhalen en uitspraken die daar van zijn afgeleid. De energie en ongedurigheid van vrijdag en zaterdagavond zijn weg, en dus maakt het niet uit dat het wat rustiger is. Zoals de NOS de samenvattingen uitzendt, zo is voor ons de zondagavond de afsluiter. Zondagavond is om terug te kijken.
"so, where did we go wrong?
was it somewhere along this trip to Miami?
where did we go wrong?
was it somewhere along this trip to Miami?"
PS. Novastar was met Wrong een echte hit in het café, ver voordat het dit jaar opnieuw werd uitgebracht. Die eerste zin van het refrein, da's een geweldige meezinger. Nooit gewezen dat die die tweede zin dan over Miami ging, dat kwam er nooit helemaal zo uit. Who cares?
Ter informatie: even over de eerste regel. Het gaat te ver om er compleet over uit te weiden, maar wat je moet weten is dat Mexico (of Mexikaantje) een dobbelspel is. Wie verliest, verliest een punt (ieder begint met zes punten). Wordt Mexico gegooid (een 1 en een 2), dan gaan er twee punten af bij de verliezer. Dit is uiteraard een feestje voor de andere spelers, die dit vieren door hard en lang 'Mexico' te roepen, en daarbij te springen met hun krukken of stoelen. Vreemd genoeg is dat bij mijn weten nog nooit verkeerd afgelopen. De verliezer betaalt een rondje, uiteraard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten