Het meisje zag er nog wel aardig uit toen ik naast haar ging zitten, maar maar die gedachte liet ik varen toen ze de telefoon oppakte. Nu is telefoneren in de trein iets dat veel voorkomt, en hoeft lang niet altijd storend te zijn. Maar deze klaagzang waarbij ze al haar clubgenootjes bij de studentenvereniging afserveerde als trutten maakte dat ik mijn mp3-speler op vol vermogen mijn gehoor liet beperken. Zelfs met een mix van Rammstein en Metallica kon ik haar stem van Zwolle tot aan Groningen niet verdringen.
Het was zondagavond. In een volle trein de laatste uren van het weekend doorbrengen is al geen sensationeel tijdverdrijf, en ze hielp niet deze reis wat te veraangenamen. Maar de volgende dag begonnen colleges van een vak dat ik nooit praktisch zal benutten vroeg. Te vroeg om op maandagochtend deze reis te maken.
Haar accent dat niet zozeer streekgebonden was maar wel in verband staat met tennisbanen, hockeyvelden en de kameraden van de prins in "alles is liefde" stoorde mij niet eens zozeer. Maar de zelfingenomen en gelijkertijd minachtende toon waarmee ze haar gesprekspartner wilde overtuigen van haar gelijk maakten het figuurlijke plaatje compleet. Het plaatje van een verwend rijkeluiskind. Het is een vooroordeel en ik weet het, net zoals dat ze bij het horen van mijn accent meteen het plaatje van lompe boer uit de Achterhoek die in Groningen een "tractor" ging kopen. Maar ik sprak niet, ik probeerde muziek te luisteren.
"Can't believe you were once just like anyone else
then you grew and became like the devil himself
Pray to God I think of a nice thing to say
But I don't think I can so fuck you anyway"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten