Als je mijn gedachten kon lezen... Dan zou je na een paar bladzijden zijn opgehouden, want er bestaan waarschijnlijk weinig informatiebronnen met minder samenhang. Maar soms zou je het willen. En er zijn mensen die geloven dat het kan.
Het komt van twee kanten, denk ik. Soms zou je willen iemand regelrecht in de hersenpan te kunnen kijken. Want je hebt vragen: "Is hij echt zo dom?", "Liegt hij?" en "Laat hij wel het achterste van zijn tong zien?". Dat laatste is een zekere "nee", en dat is maar goed ook. Je denkt dat je zou willen dat mensen soms kunnen zien wat je denkt, maar veel vaker ben je blij dat het niet kan. En dat is ook de reden dat je niet echt wil dat mensen jou in het hoofd kijken. Het is niet alsof dan de gevolgen anders zijn dan als je zegt wat je denkt.
Op school bij levensbeschouwing kregen we hele stencils over paranormale begaafdheid, telepathie en voorspellende dromen. Na het lezen van te veel van deze teksten achter elkaar, dacht ik dat ik het best proberen kon. Ik zou in gedachten een fijne verzameling muziek en verhalen versturen aan degene van wie ik zou willen dat die ze zou zien of horen. Volgende dag zou ze wakker worden van droom vol mooie muziek en ik in de hoofdrol, uiteraard. Dit deed ik omdat ik ook eigenlijk wel wist dat het niet kon. En als het wel gelukt is, tja, dan had ik toch beter wel mijn eigen naam in de aftiteling kunnen zetten, want ik heb er nooit iets van gemerkt.
"If you could read my mind, love
What a tale my thoughts could tell
Just like an old time movie
'bout a ghost from a wishin' well
In a castle dark or a fortress strong
With chains upon my feet
You know that ghost is me
And I will never be set free
As long as I'm a ghost that you can't see"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten