Vrijdag 18 Maart 2005, Max-Josephplatz in München,
Onze werkweek zit er bijna op. We hebben deze morgen nog een bezoek gebracht aan het plaatselijke dierenpark. Daar was een stel ouwehoerende apen de grootste bezienswaardigheid. Andersom was het voor die apen iets minder, een stel uitgebluste koppen staarde naar binnen. Nu liggen we in de voorjaarszon aan de voeten van ik denk Max Joseph, die trots op zijn stoel zit voor z'n oude huis. Ofwel het Residenz, waar zoveel dingen met goud bekleed is dat onze Max er waarschijnlijk blind van werd. Maar deze plek had de wijlen koning van Beieren niet beter kunnen uitzoeken, dat moesten we hem nageven. We liggen met jassen in de nek en muziek van Led Zeppelin en Pink Floyd in de oren en we kijken naar de blauwe lucht, waar met verbazende snelheid wolken verschijnen en weer verdwijnen. Als de wolken zich rustig houden zijn er altijd nog mooie dure auto's die voorbijrijden of knappe Italiaanse meisjes die hier op waarschijnlijk eenzelfde wijze als ons in München zijn geraakt.
Terwijl Jimmy Page en David Gilmour op de mp3-speler beiden een gooi doen naar solo van de dag, glijdt de afgelopen week door mijn hoofd. Zondagavond op de trein gestapt in Bad Bentheim. We gaan van hier eerst naar Hannover, waar in een café meteen alle soorten bier die ze daar op tap hebben worden geprobeerd. Verder naar München, waar we in een week tijd van alles zien. Te veel om op te noemen. Waar het om gaat is dat overal in München hopen sneeuw liggen die week, en bij gebrek aan koelkasten op de motelkamers wordt bier gekoeld in emmers sneeuw. Ook staat er in München een Australische karaoke-bar, waar we alleen mogen meedoen als we The Ketchup Song zingen. Fuckin' Australian DJ! En er is ontbijt met slappe koffie en sinaasappelsap. Nog meer sneeuw, een reetslee en vuilniszakken in Garmisch-Partenkirchen. En er is een excentrieke, bijna gepensioneerde natuurkundeleraar als begeleider, en meer heb je niet nodig.
Op de terugweg in de trein valt iedereen in één voor één in slaap. Behalve 2 mensen, want we hebben een grote beker koffie gehad die veel steviger was dan die op het motel. Duitsland en slappe koffie horen toch niet bij elkaar, wordt ons nog even duidelijk gemaakt door der Deutsche Bahn. Hoofdschuddend halen m'n ouders me van het station. Ik slaap vier uurtjes, ga voetballen (beroerd, 3-2 verlies), en slaap dan nog eens 14 uur. M'n zusje zit nu in München. Ze vlogen erheen en mogen geen bier. De school schijnt na ons jaar de regels te hebben bijgesteld. Nu vraag ik mij af of ze daar straks kunnen liggen en net zo nagenieten. En dat jaren later nog doen. Dhr. Colenbrander zou er twijfels bij hebben: "We zijn geen toeristen, we zijn reizigers." Dat hij van zijn pensioen mag genieten.
"There was that night that we thought John Berryman could fly.
But he didn’t
So he died.
She said “You’re pretty good with words
But words won’t save your life.”
And they didn’t.
So he died."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten