Muziek: The Cats - One Way Wind

Wie A zegt, moet ook B zeggen. Dus ik had kaarten gehaald bij het café, en stond ik afgelopen zaterdag met een hele berg familie in een zaal waar The Tribute to the Cats-band zou optreden. Vader, moeder, zusjes met vriend, broer, neef, nicht met vriend, oom, tante, Duitse neef van pa met vrouw. De tweede generatie van de aanwezige familie in de leeftijd van 16 tot achterin de 20 haalt de gemiddelde leeftijd flink naar beneden. Lopend door de zaal vang ik een paar blikken op, die iets zeggen in de geest van: "Wat doe je hier, indringer?". Alle andere blikken die me gegund worden geven vooral aan dat ik aan de jonge kant bent voor dit nostalgisch gebeuren.

Voor wie niet weet wie The Cats zijn. Want die mensen bestaan, ik ken er een, maar hij wist ook niet wie Jimi Hendrix was. Van de Beatles had hij wel eens gehoord. De Cats waren eind jaren zestig en begin jaren zeventig een popgroep die vooral bekend werd met melodieuze ballads met meezingrefreinen en veel strijkers op de achtergrond. En ze komen uit Volendam, waar het muzikanten lijkt te regenen, hoewel ze niet allemaal evenveel talent hebben. Maar ze hadden een beste impact, getuige het succes van deze Tribute-band, die toch 20 euro pp mogen innen op zo'n avond. Een plastic beker bier kost 1,80. De Duitse "achteroom" zegt dat hij de echte Cats in 1974 zag voor vijftien gulden. De kosten voor een biertje toen wil ik niet eens weten.

De avond wordt begonnen met een drankje vooraf. Oké, het waren er meer. Al na anderhalf uur zie ik moeders teleurgesteld kijken als ik nog een glaasje witte wijn voor haar heb gehaald. Er zat dus best tempo in. Het heeft wel tot gevolg dat 40 plus generatie van onze familie, die normaal liever rustig op afstand staat, zich steeds verder naar voren beweegt. Sommigen zijn eerst enige aanmoediging nodig, maar toch. Nog later wordt er zelfs meegezongen en gesprongen. Ze zijn niet alleen. Een hele zaal vol verplaatst zich 35 tot 40 jaar in de tijd, achteruit welteverstaan. Het enige wat hen eraan herinnert dat dit niet 1972 is, is de aanwezigheid van een paar mensen die toen bij lange na nog niet geboren waren. Vandaar die blikken.

De volgende dag ga ik voetballen, terwijl de rest de alcoholresten in het bloed op een langzamere manier verteerd. Terwijl ik op de fiets zit vraag ik me af naar welke tribute-band ik over 30 jaar zal gaan. Ik hoop dat ik een zoon of neefje heb die kaartjes gaat halen.

"You said some winds blow forever
And I didn't understand
But you saw my eyes were asking
And smiling you took my hands

So we walked along the seaside
Where trees grow just one way
Finding out the one direction
That the wind blows day after day"