Ze dacht dat er bij ons in het dorp alleen bouwvakkers woonden. Het was half 3 op de vroege maandagmorgen en we reden in een slecht gevulde taxibus naar huis. Die bracht de mensen uit Bentelo, Hengevelde en Hoeve naar huis vanaf Saasveld. Nu kwam zij uit Bentelo, en ik uit Hoeve. Beide dorpen zijn nagenoeg even groot, of beter gezegd klein. Maar toch was ze compleet verrast dat ze de bus deelde met mensen die zich bezighielden met dingen als protheses, melkrobots, landbouwmechanisatie en zout. Al deze vier mensen kwamen uit de Hoeve. Zelf leerde ze voor onderwijsassistente. Krijtjes aangeven voor de leraar, suggereerde de zoutman. Ze ontkende, ze zou hierna Pabo gaan doen, maar een mooiere taakomschrijving van een onderwijsassistent kon ze niet geven. Maar goed, de omstandigheden waren verzachtend.
De manier van het starten van dit gesprek was ook nog wel de moeite waard. De zoutman was in een goede bui en riep door de taxi: "Wie houdt er hier van kaas?" Ze hield van kaas, zei haar vriendin, dus ik stelde me voor als de desbetreffende Kaas. Ze geloofde niet dat ik Kaas heette. Collegepas en OV-jaarkaart boden geen uitkomst (HH kan ook voor Kaas staan blijkbaar) en bij het zien van mijn ID begon er nog geen spreekwoordelijk lampje te branden. Ook bij de vraag hoe ze een tosti maakte niet.
Na nog een paar flauwigheden ("Hé Kaas, hebben ze jou al eens gezegd dat je om op te vreten bent?", weer de zoutman) stapte ze uit in Bentelo. Vijf uur later stond ik te wachten op het busje in de Hoeve voor de reis naar Groningen. Deze busreis was een stuk saaier.
"'s nachts de stilte veur de storm
de storm die wel weer liggen giet as't duuster wordt
't is dan lang zo muuijlijk nie
want 's nachts zie ik 't nie zo duuster in
ik ben gien lampe meer neudig lichter kan het nie
ik laot de maone zien licht der over schienen"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten