De treinreis van Twente naar Groningen geeft altijd een omslagpunt. Op zondagavond, of meestal maandagmorgen, rij ik duttend met ongekamde haren en mp3-speler op het weekend uit. Het wordt een soort ritueel. Pa brengt me naar de bushalte, waarvan uit ik het dorp zie wakker worden. Mensen rijden naar het werk, kinderen steppen naar de basisschool, anderen fietsen de andere kant uit naar de middelbare school. Ze zijn laat maar lijken geen haast te hebben. Dan, steevast 5 tot 10 minuten te laat, stopt het busje. Soms stapt iemand uit, meestal niet. Ik ben de enige die hier op dit tijdstip instapt. Dan nog een paar haltes. Soms zit er een bekende bij, waarop het weekend kort besproken wordt, maar vandaag niet. Overstappen op de trein, en later nog twee keer overstappen. De afgelopen nacht werd grotendeels bij Bruins in Saasveld doorgebracht, dus het gebrek aan slaap en de overvloed aan alcohol in het bloed zorgen dat de reis geruisloos voorbij gaat. The Gaslight Anthem voorkomt dat ik meeluister met gesprekken die ik niet wil horen en draagt aan de sfeer bij met liedjes die over vroeger gaan.
"If I could write, I'd tell you how much I miss these nights"
"You and your high top sneakers and your sailor tattoos
Your old '55 that you drove through the roof
Of the sky, up above these indifferent stars
Where you just kept coming apart, straight in my arms"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten