Iedere generatie heeft zijn etiket. Je had de mensen die 'de oorlog hebben meegemaakt', de rebelerende hippies, de punkers, de disco-generatie, weet ik veel wat allemaal. Allemaal met hun eigen muziek en manier om de generatie waar hun ouders toe behoren te irriteren. Waar je staat rond je twintigste jaar bepaalt tot welke groep je behoort.
En ik heb geen idee wat 'ons' etiket zal worden, en wat onze muziek moet worden. Ik hoop niet dat het wordt verbonden aan al die lullige zomerhits die er de afgelopen jaren zijn geweest. Sta je daar straks op een reünie, met je oude makkers zo veel mogelijk bier achterover te slaan in de hoop dat het dan vanzelf gezellig wordt. En dan hoor je op de achtergrond: "mag ik een toppertje, en een breezer ananas", "Ik heb een boot, ik heb een hele mooie splinternieuwe boot", "haar naam is Laaaauuura" en tenslotte hoor je een gekke kikker kickstarten en wegrijden op een virtuele motor.
The Replacements vonden de muzieklijsten in hun tijd ook al niks. Ze waren zo bang onderdeel te worden van de eerste mtv-generatie die gelikte clips maakte, dat ze er alles aan deden om geen ambitie uit te stralen. Zo las ik dat ze in hun toerbusje alle lege bierblikjes bewust voor de deur kiepten, zodat als ze aankwamen op een concert en uitstapten dat gepaard zou gaan met het naar buiten vallen met een vracht bierblikjes. Ze maakten uiteindelijk toch hun eerste clip, voor "Bastards of Young". Wel op hun manier uiteraard.
"God, what a mess, on the ladder of success
Where you take one step and miss the whole first rung
Dreams unfulfilled, graduate unskilled
It beats picking cotton and waiting to be forgotten"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten